Zapewnienie godnego pochówku to moralny obowiązek, który spoczywa na rodzinie i bliskich zmarłego. W różnych społecznościach pogrzeb może jednak odbywać się inaczej. Jak wygląda pochówek w różnych zakątkach świata? Przedstawiamy cztery nietypowe tradycje pogrzebowe.
Różne społeczności w różny sposób wyrażają swój szacunek wobec zmarłych. Chociaż pewne tradycje pogrzebowe mogą wydawać się dziwne, a nawet straszne, poprzez ich praktykowanie bliscy oddają hołd nieżyjącemu i pomagają mu przejść w zaświaty. Jak przebiega pochówek w różnych zakątkach świata? Przedstawiamy cztery nietypowe tradycje pogrzebowe.
1. Pogrzeb powietrzny – Tybet
Praktykowany w Tybecie (a także Mongolii i Indiach) pogrzeb powietrzny wieńczy trwające 49 dni obrzędy. W jego ramach ciało zmarłego pozostawia się na zboczu góry, gdzie jest pożerane przez sępy. Taka formuła pozwala nieżyjącemu łatwiej połączyć się z żywiołem powietrza i jest traktowana jako ostatni akt miłosierdzia. Ptaki przenoszą bowiem zmarłego w bardo, czyli stan pośredni między jednym a drugim życiem.
Buddyści nie wierzą ani w istnienie duszy, ani w zmartwychwstanie. Ciało jest postrzegane jako tymczasowe miejsce, w którym przebywa intelekt. Po śmierci człowieka nie ma żadnego znaczenia, a wręcz mu przeszkadza. Utrudnia bowiem odrodzenie się. Z tego względu ewentualne fragmenty ciała, które sępy pozostawią, są palone.
2. Kremacja nad brzegiem Gangesu – Indie
W Indiach ciało zmarłego umieszcza się na stosie drewna i dekoruje kwiatami, a następnie podpala. Spalanie zwłok odbywa się nad brzegiem Gangesu lub w jego pobliżu, tak aby spopielone szczątki można było wrzucić do rzeki. Zanim jednak dojdzie do kremacji, ciało zmarłego należy odpowiednio przygotować. Podczas procesu oczyszczania nieżyjący jest obmywany i namaszczany wonnymi olejkami, a następnie ubierany w odświętne ubranie.
Wśród praktykowanych w Indiach rytuałów można wymienić m.in. wlewanie wody czerpanej z Gangesu w usta umierającemu. Ma to przynieść mu ulgę i spokój. W tym celu śpiewa się również wedyjskie pieśni i mantry.
Obrzędy pogrzebowe w Indiach trwają 10 dni. Bliscy nie tylko biorą udział w kremacji (za podpalenie stosu z ciałem odpowiedzialny jest najstarszy syn zmarłego), ale również odbywają rytualną kąpiel oczyszczającą. W jej ramach składają ofiarę na rodzinnym ołtarzu i recytują mantry. Jeżeli spopielonych szczątek nie można wrzucić do Gangesu, są one zakopywane.
3. Pogrzeb według plemienia Ga – Ghana
Członkowie plemienia Ga w Ghanie wierzą, że człowiek będzie po śmierci zajmował się tym, co za życia lubił najbardziej. Gwarancję tego daje odpowiedni kształt trumny. Rybak spoczywa więc w drewnianej rybie, kierowca – w samochodzie, a fotograf – w aparacie. Trumna może przybrać nawet formę butelki piwa, papierosa czy też puszki Coca-Coli.
4. Pogrzeb w prowincji Tana Toraja – Indonezja
Po śmierci zmarłego w jego ciało wstrzykuje się ok. pięciu litrów formaliny. Pozwala to zatrzymać proces rozkładu do czasu, aż rodzina zgromadzi pieniądze na pochówek, co może trwać nawet 10 lat. Przez ten okres nieżyjący znajduje się w domu, gdzie jest odwiedzany i obdarowywany jedzeniem. Gdy rodzina zbierze wystarczające środki finansowe, można rozpocząć przygotowania do pogrzebu.
Ceremonia pogrzebowa trwa 5-6 dni. Rozpoczyna ją „ostatni spacer”, czyli przejazd zmarłego przez miejscowość. W jej ramach odbywa się rytuał zabijania bawołów i świń. Zwierzęta mają pomóc zabrać duszę nieżyjącego do nowych światów. Jeden bawół kosztuje nawet 35 tys. dolarów, a w trakcie pogrzebu zabija się ich minimum sześć!
Podczas ostatniego obchodu miejscowości zmarłemu towarzyszy orszak, który toruje mu drogę i śpiewa pieśni. Następnie trumna z ciałem trafia na specjalne podwyższenie, dzięki czemu nieżyjący może obserwować swój pogrzeb. Uroczystość wieńczy wypuszczenie koguta przez mistrza ceremonii. Na koniec ciało zostaje złożone na dużych wysokościach – w specjalnym wyżłobieniu skalnym lub jaskini.
Tradycje pogrzebowe w różnych społecznościach wyglądają inaczej. Łączy je jednak jedno – chęć zapewnienia zmarłemu godnego pochówku. Warto więc do nich podejść z otwartością, a nie odrazą lub niedowierzaniem.
źródło: Mortis Zakład Pogrzebowy Warszawa
Autor